Ik dacht laat ik dan ook maar eens een showcase topic starten over een project waar ik al een aantal jaren (!) mee bezig ben. Het gaat echter binnenkort gebeuren dat ik de boel weer kan gaan opbouwen, maar ik wil toch het verhaal bij het begin laten beginnen. Toevallig heb ik eerder eens een aantal stukjes geschreven over het restauratie project dus ik ga die tekst eerst maar eens hergebruiken
Het volgende dateerd uit Augustus 2002:
Min of meer per toeval kreeg ik de mogelijkheid om een Engelse Austin Cooper MK II van 1967 te kopen. De eerste inspectie leerde dat de Cooper niet echt in een bijzonder goede staat verkeerde. Doordat het hydrolastic veersysteem aan de rechter kant lek was, stond de Cooper helemaal scheef en kon hij niet worden verplaatst: het rechterachterwiel klemde in de spatbord verbreders die aan de carosserie waren vast geplamuurd. Van binnen lag de Cooper vol met allerlei onderdelen, terwijl voorin de motor ontbrak. Uiteindelijk bleek het onmogelijk om de Cooper voldoende goed te bekijken. De prijs maakte echter veel goed en ik besloot om de Cooper toch te kopen en te gaan restaureren.
De eerste horde die genoemen moest worden was het verplaatsen van de Cooper naar mijn garage. Dat was echter niet zo eenvoudig. Met hulp van een heftruck werd de Cooper opgetild om houten blokken tussen de draagarmen van de wielophanging en de carosserie te plaatsen. Het neerzetten van de Cooper leverde enige rare kraak-geluiden op, maar zo kon de Cooper wel op een trailer worden gerold. Met de hulp van een paar vrienden kon de Cooper na een korte rit weer van de trailer worden gehaald en in de garage worden geduwd. Echter, daarvoor moest wel nog even wat meer hout tussen de draagarmen en de carosserie worden geplaatst, want de Cooper was weer ingezakt.
Nu de Cooper dan eindelijk in mijn garage stond, kon ik pas echt goed gaan bekijken wat ik eigenlijk had gekocht. Eerst maar eens van binnen alles leegruimen. Het is en wonder wat er allemaal uitkwam: de voor- en achterbumpers, een redelijk nieuwe 1300 motor, een oude versnellingsbak, nog een 1000cc motor met versnellingsbak, twee MK I stoelen, een hele set Cooper velgen met banden, het eigenlijke interieur bestaande uit nog eens twee stoelen en een achterbank en zo nog wat kleine dingen. Dan blijkt dat zo’n Mini helemaal niet zo klein is.
Eindelijk kan ik mijn nieuwe aanwinst eens grondig onderzoeken. Al snel blijkt dat er op diverse plaatsen aan de carosserie is gelast, en wel op een typisch Engelse manier. Dat wil zeggen: is er een gaatje gevonden, dan lassen we er gewoon een plaatje over. Het effect is dat de roest nog hardnekkiger wordt, met als resultaat dat er na een tijd een gat in dat plaatje onstaat en er dus nog eens een grotere plaat overheen wordt gezet die dan ook weer hard gaat roesten enz. Gezien de hoeveelheid zichtbare gaten en slechte reparaties, pak ik er maar eens een hamer bij. Conclusie: hoe is het mogelijk dat ie überhaupt nog op z’n wielen stond?
De carosserie is zo rot als een banaan! Zo een slechte Mini heb ik zelden eerder gezien. Op de foto’s zie je het resultaat na verwijdering van enige panelen. De kofferbakbodem viel er zowat vanzelf uit, terwijl het een raadsel is hoe een Mini met hydrolastic vering (die dus géén schokdempers heeft) zo’n groot gat kan hebben op de plaats waar normaal de sckokdemper van de voorwielen aan de carosserie zit gemonteerd.
Nu is ook duidelijk waar die rare kraak-geluiden vandaan kwamen toen de we de houten blokken tussen de wielophanging en de carosserie plaatsten. Wat opmerkelijk is, is dat de buiten panelen aan de achter-zijkanten nog redelijk goed zijn. Waarschijnlijk komt dat door de grote hoeveelheid plamuur die was gebruikt om de spatbord verbreders vast te plakken aan de carosserie.
Op naar de lokale Mini shop voor een groot aantal nieuwe panelen. Met de nieuwe panelen kan ik de bodem en alle andere slechte stukken vanaf de deurposten aan de voorkant tot en met de volledige achterkant herstellen. Alleen is er nog een probleem aan de voorkant: de balk waaraan het voorste subframe gemonteerd zit, is dermate slecht dat ook deze moet worden vervangen. Onder normale omstandigheden zou dat de conclusie opleveren dat de carosserie niet meer te restaureren valt. De gunstige aankoopprijs van de Cooper maakt een restuaratie echter toch rendabel. Ik moet alleen de voorkant van een andere Mini aan de achterkant van de Cooper lassen. Het belangrijkste probleem is dus om de carosserie recht te krijgen.
Aan de slag dan maar. Als eerste wordt het achterste subframe met de complete achterwiel ophanging verwijderd. Aan de voorkant blijkt dit te zijn vastgelast aan enkele plaatjes op de plek waar normaal bouten zitten. Uitlijnen van de positie van het achter subframe op deze gaten blijkt volledig onmogelijk te zijn. Het voorste subframe blijft op wel z’n plaats. Dat zal pas in een later stadium worden verwijderd. Als aanknopingspunt om de carosserie recht te krijgen, worden de gaten gebruikt waar het voorste subframe aan de bodem is bevestigd.
Als eerste moet de plaat worden vastgelast waaraan het achter subframe behoort te worden gemonteerd. Deze plaat wordt uitgelijnd door zijn pasvorm. Dan wordt de slijpschijf ter hand genomen om de rechter bodemplaat eruit te halen zodat daar een nieuwe in gelast kan worden. Dat uitslijpen kost wel even tijd wanneer je eerst 3 oude en verrotte binnen dorpels en nog een paar extra plaatjes daarovereen moet verwijderen. Dan blijkt dat de nieuwe bodemplaat zo’n 6mm korter is dan de oude bodemplaat. Met enig duw-, trek- en klemwerk, lukt het dan toch om de nieuwe plaat op zijn definitieve plaats te krijgen. Met de hulp van een vriend wordt de rechter bodemplaat aan de oude tunnel en ook aan de oude buiten dorpel vastgelast. Dit laatste is tijdelijk omdat de buiten dorpel ook zal worden vervangen, maar het is nu nodig om de carosserie recht te krijgen.
Daarna is de linker bodemplaat aan de buurt. Ook hier moeten verschillende lagen binnen dorpel worden weggeslepen en is er weer een verschil van zo’n 6mm tussen de oude en nieuwe bodemplaat. Op dezelfde manier als bij de rechter bodemplaat wordt ook de linker aangebracht. Daarbij wordt tevens rekening gehouden met de hoogte waarop de plaat uitkomt ten opzichte van de onderrand van de achterzijruit. Deze afstand moet links en rechts precies gelijk zijn.
Nu ik dit schrijf is er ruim 50 kilo aan oud en roestig plaatwerk verwijderd (een kale Mini carosserie weegt ongeveer 150 kilo), zitten beide bodemplaten op hun plaats en is er weer een stevige bodem onstaan om veilig je voeten op te zetten. Alleen moet nog de balk worden geplaatst waaraan straks de stoelen kunnen worden bevestigd. Ook moeten er nog enige stukjes van de tunnel worden gerepareerd.
ik had m echt weggegooid en een andere body gezocht...zelfs als de aanschafprijs 0 euro was...
daarintegen.. heb ik een pick-up in dezelfde staat3 bodem's, 4 dorpels enz.>
kan ik volgend jaar 's bekijken hoe een ander t dak bewaart en de rest vervangt..
Er zijn weer een aantal maanden verstreken en mijn Austin Cooper MK II van 1967 begint langzaam terug de vorm van een auto te krijgen (althans van de achterkant gezien). Het verhaal van het vervangen van de kofferbakbodem.
Voordat de nieuwe kofferbakbodem wordt geplaatst, worden eerst alle resten van de oude bodemplaat verwijderd. Aan de achterkant, daar waar het kofferdeksel vastzit, gaat dat zeer eenvoudig: de roest heeft daar niets overgelaten van de originele bodemplaat dus hier valt weinig meer te verwijderen. Rondom beide achterspatborden is er wel wat voorbereidend werk te verzetten. Er zitten hier ook nog extra steunen voor de stevigheid van de carrosserie. De steunen aan de achterkant, via welke ook het achtersubframe zit gemonteerd, blijven nog even staan. Deze zullen worden gebruikt om de nieuwe bodemplaat uit te lijnen. Ook de achterspatborden worden schoongemaakt en ontdaan van resten van de oude kofferbakbodem.
Nu wordt het tijd om de nieuwe kofferbakbodem te plaatsen. Om die recht op z’n plaats te krijgen wordt eerst nog het achtersubframe gemonteerd. Aangezien de plaat waaraan het achtersubframe aan de voorkant wordt bevestigd reeds is vervangen, kan zo het achtersubframe op de juiste manier geplaatst worden. De kofferbakbodem wordt nu zodanig ingepast dat de gaten voor montage van het achtersubframe aan de achterkant uitgelijnd zijn. Omdat een en ander enigszins onder spanning staat (doordat de oude achterspatborden niet perfect op de nieuwe kofferbakbodem aansluiten) wordt het achtersubframe ook aan de achterkant vastgezet. Daarmee zit de kofferbakbodem recht op zijn plaats geklemd en kan deze worden vast gelast. Dat wordt echter eerst alleen aan de voorkant gedaan, namelijk aan die plaat waar het achtersubframe aan de voorkant gemonteerd zit. Tevens worden de eerder genoemde steunen (die waar ook het achtersubframe aan de achterkant vastzit) tijdelijk vastgezet aan de nieuwe kofferbakbodem. Daarmee zit de nieuwe kofferbakbodem in principe op z’n plaats en zal het reservewiel dat daarin hoort te liggen niet meer zomaar op straat vallen. Op de foto kun je zien wat het resultaat is na het plaatsen van de kofferbakbodem.
Na het plaatsen van de kofferbakbodem kan de eerste plaat aan de buitenkant van de Cooper worden gerepareerd. Er komt een nieuw stuk om het kofferdeksel aan te bevestigen, van links tot rechts juist onder de achterlampen (zie ook foto). Om ervoor te zorgen dat het kofferdeksel goed zal aansluiten, wordt voor het definitief vastlassen nog gecontroleerd of het kofferdeksel mooi past. Aangezien hier niet een complete plaat wordt vervangen, worden de oude en nieuwe plaat met hun kopse kant tegen elkaar gelast zodat het net als origineel is. Nu is echter ook van belang dat de achterkant aan de bodemplaat gelast wordt zodat er voldoende stevigheid is wanneer dadelijk de oude achterspatborden (die zijn namelijk ook niet al te best meer) worden verwijderd.
Voordat de achterspatborden worden vervangen worden eerst de bakken achterin (die waar al Uw prullen in liggen) vervangen. Dit blijkt een niet erg eenvoudige klus te zijn omdat de bakken een ronde vorm hebben aan de voorkant en een schuine rand aan de onderkant. Die schuine rand is echter niet helemaal voldoende schuin en het plaatsen van de bakken behoeft enig duw, trek en klem werk. Maar uiteindelijk lukt het toch om ze vast te lassen op hun definitieve plek. Er wordt wel nog even gecontroleerd of de hoogte van de bodem aan de linker en rechter kant gelijk is. De foto geeft een indruk van het resultaat aan de linkerkant.
Dan kunnen de achterspatborden en die eerder genoemde steunen worden verwijderd. Dat kost wel enig slijpwerk want deze zijn van een dikkere plaat dan de andere platen. Nadat alle randen zijn schoongemaakt van resten van de oude spatborden kunnen de nieuwe worden geplaatst. Daarbij is het van belang de juiste hoogte ten opzichte van de kofferbakbodem te krijgen. Het kost weer enig duw, trek en klem werk, maar uiteindelijk komt alles toch behoorlijk goed uit.
De foto van de nieuwe bodem laat zien hoe de Cooper van een rood-blauw-wit wrak langzaam in een van zwarte (nieuwe) platen voorziene halfgerestaureerde auto begint te vorderen. Er is echter nog zeer veel werk te verzetten. Aan de achterkant moeten nog een paar kleine steunplaatjes worden geplaatst en enkele reparaties worden gedaan aan de zijpanelen. Verder moet de onderrand van de rugleuning nog worden gerepareerd en alles moet nog netjes worden afgewerkt...
(Sorry voor de kwaliteit van de foto's: het zijn gescande analoge foto's die uit het originele word document zijn geextraheerd dus er bleef niet veel meer over)
De restauratie van mijn Austin Cooper MK II van 1967 vervolgt zijn weg met een van de meest ernstige carrosserie reparaties die je je aan een Mini kunt voorstellen: het vervangen van de dwarsbalk waaronder het voorste subframe is bevestigd. Na verwijdering van het front paneel en grotendeels ook de binnenspatborden leverde een nader onderzoek op dat het best ook een deel van het shutbord en de plaat waar je linker voet rust als je de koppeling niet bedient. Dus eigenlijk zo’n beetje de complete voorkant …
Het probleem bij deze operatie is duidelijk: hoe gaat dat voorste subframe ooit weer recht onder de Cooper passen? Omdat de bodemplaten reeds zijn vervangen, zijn de gaten daarin voor de bevestiging van het voorste subframe goede richtpunten om alles recht uit te lijnen. Aan de slag dan maar met de slijpschijf. Na een lange dag slijpen ben je dan doof en ziet de Cooper er uit zoals op de foto.
Het eerste deel van het opbouwwerk kan beginnen en omhelst het repareren van die hoek die uit het schutbord is gehaald. Dit wordt gedaan met een passend paneel uit een donor Mini. Dan het belangrijkste paneel: die dwarsbalk. Ook die komt uit een donor Mini want die is niet nieuw te krijgen. Gelukkig blijkt dat deze verticaal eenvoudig past door de randen rondom de twee rechthoekige gaten (daar waar ook de pedalen box in gemonteerd zit). Horizontaal is het wat moeilijker om hem uit te lijnen, maar je kunt gebruik maken van de gaatjes waardoor de choke- en kachelkabel heen gaan. Na alles gecontroleerd te hebben, wordt de nieuwe dwarsbalk op deze manier vast gelast.
Het laatste paneel dat nog moet worden geplaatst is het voorste deel van de bodem. Deze heeft (origineel) aan de bovenkant twee inkepingen om hem juist op z’n plaats te krijgen. Aan de onderkant gaat het uitlijnen via de tunnel in de bodemplaat. Uiteindelijk blijkt deze maar op een manier geklemd te willen worden op z’n plaats. Door nu ook kort het voorste subframe te monteren voor de definitieve uitlijning, kan deze plaat worden vast gelast. Nadat het subframe weer is verwijderd kan de plaat geheel rondom worden vast gelast. Een spannend moment: zal het voorste subframe ook passen nu alles definitief vast zit? De volgende foto laat het resultaat zien. Het subframe past perfect: operatie geslaagd!
Ondanks dat de Cooper nu weer verrijdbaar op wielen staat, ziet de voorkant er nog niet echt uit zoals het hoort. Hoe het front en de binnen- en buitenspatborden zullen worden geplaatst wordt in een volgende post verteld.
Misschien aardig om te melden dat dit de eerste auto is die ik helemaal zelf heb gelast! Ik had nul ervaring en iemand anders had voor mij het lasapparaat ingesteld. Al doende alles geleerd en ondertussen nog een tweede Mini helemaal gelast, nl de 970S in het algemene topic: viewtopic.php?p=450226#p450226.
Zolang je maar met een goed plan aan de slag gaat en niet zomaar overal alles gaat wegslijpen, komt het allemaal prima in orde. Al moet ik zeggen dat ik hoop dat deze Mini in elkaar blijft zitten als ik er de eerste bocht mee maak. Ik weet dat sommige van de laspunten niet heel goed waren gelukt, maar hopelijk zal het allemaal wel meevallen. Verder heb ik ook diverse stukken dubbel gedaan, maar ook dat hoorde bij het leerproces. Dat zul je gauw genoeg wel lezen.
Weer een stukje omgezet naar hier. Dit keer daterend van Juli 2003.
We zijn weer een paar maanden verder en de restauratie van mijn Austin Cooper MK II van 1967 vordert gestaag. Ditmaal worden de bovenste dorpels, voorste binnenspatborden en het frontpaneel vervangen. Alvorens daar aan te beginnen worden de oude binnenspatborden aan de voorkant tijdelijk vastgelast aan de bodemplaat (met een hulpplaat). Dit om te verkomen dat de bodem verzakt wanneer de bodemplaat dadelijk niet meer via de deurstijl aan de voorkant met de rest van de Cooper is verbonden.
Vervolgens wordt de splijpschijf ter hand genomen om de oude onderste dorpels te verwijderen. Alhoewel later ook de bovenste dorpels zullen worden vervangen, moeten deze nog even blijven staan om zo de kriksteunen (die in de dorpels zitten verwerkt) op de juiste plaats te monteren. Door de nieuwe onderste dorpel te gebruiken als richtpunt voor de plaats van de kriksteunen, weet je zeker dat het later allemaal goed uit gaat komen.
Nadat de kriksteunen zijn vastgelast, kunnen de oude bovenste dorpels worden verwijderd. Dat vergt enige zorg want de nieuwe panelen moeten goed gaan passen zodat de deuren netjes in de auto zullen staan. De bovenste dorpels zullen worden geplaatst met een kleine overlap op de achterste zijpanelen om te voorkomen dat de platen kromtrekken door de hitte van het lassen. Alvorens de bovenste dorpels definitief er in te kunnen lassen moeten eerst nog een paar verstevigingsplaatjes in de opbergbakken worden geplaatst. Dat is niet zo eenvoudig met de beperkte ruimte, maar het lukt uiteindelijk om deze kleinere platen op hun plek te krijgen en alles al enigszins af te werken.
Daarna kunnen de bovenste dorpels definitief worden vastgelast. Daarvoor moet aan de achterkant wel nog een klein driehoekje worden gemaakt. Ook wordt eerst de deur nog even op zijn plaats gehouden om te kijken of later alles goed uit zal gaan komen. Het blijkt dat de deuropening in de dorpels wat langer is dan wat het origineel was, maar hopelijk gaat het toch goed komen wanneer de A panelen worden geplaatst. Het zijn tenslotte nieuwe panelen die zouden moeten passen, toch? Na het laswerk dient alles netjes te worden afgewerkt. Dat kost toch wel wat slijpwerk: aan de voor- en achterkant, daar waar de dorpels dwars worden gelast, moet alles goed vlak worden gemaakt zodanig dat niet al te veel voorbereidend werk (plamuur) voor het spuiten nodig is. Oh ja, de onderste dorpels worden nog niet aan de Cooper gelast. Dit zal in een later stadium gebeuren. Op de foto zie je het resultaat na een paar dagen noeste arbeid.
Verder aan de voorkant wordt het dan tijd om een nieuw front en binnenspatborden te plaatsen. Met het voorste subframe op z’n plaats is het front eenvoudig uit te lijnen. Tevens wordt de motorkap weer gemonteerd om de binnenspatborden (en later ook de andere panelen eromheen) goed te plaatsen zodat er nette en gelijke openingen tussen motorkap en de panelen erom heen zullen ontstaan. Dan worden de restanten van de oude binnespatborden verwijderd. Ook dat kost weer enig slijpwerk. Op de foto kun je zien dat de bodem daarna nog alleen via de voorste deurpost vastzit aan de rest en dat verklaart ook waarom het nodig was eerst de bovenste dorpels te vervangen alvorens aan de voorste binnenspatborden te kunnen beginnen.
Dan begint het (helse) karwei om de binnenspatborden te plaatsen. Daarvoor moeten eerst nog de deurpost verstevigers aan de binnenkant worden geplaatst. Dat lukt eigenlijk zonder al te veel moeite. Door hun vorm zijn de binnespatborden echter niet de meest handige stukken om te monteren. Gelukkig kunnen we gebruik maken van de gaten voor de schroeven waarmee de steunen voor de schokdempers zullen worden gemonteerd (Hij wordt namelijk omgebouwd van hydrolastic naar gewone vering). Na enig duw, trek en klem werk lukt het om de binnenspatborden netjes op hun plaats te krijgen en volledig aan de Cooper vast te lassen. Ook worden ze aan het frontpaneel vastgelast zodat de Cooper nu weer de originele 3 meter in lengte is.
De foto laat het resultaat van binnenuit de Cooper zien van enkele dagen slijp- en laswerkzaamheden. Nu de Cooper ook aan de voorkant weer op een Mini begint te lijken, denk ik ongeveer twee derde van het werk aan de carrosserie te hebben voltooid. Er is echter nog zeer veel meer te doen, maar eerst zal de voorkant verder worden afgemaakt...
Tja, en toen was er een enorme tussenpauze (Ik zal nog wel vertellen waarom)...
Wel in Januari 2005 het volgende korte stukje geschreven:
De koude en donkere dagen geven aan dat het weer winter is. De meeste Mini’s houden nu hun winterslaap (Edit: Wat een toeval met de huidige winterkou). En ja, dan krijg je weer eens tijd om aan dat project te werken. Er is (vééél te) lang niets gebeurt aan de restauratie van mijn 1967er Mk II Mini Cooper.
Helaas heb ik niet aan de carrosserie kunnen verderwerken, maar ik heb wel wat tijd kunnen steken in het mechaniek van het oude beestje. En waar begin je dan mee; de versnellingsbak... Toen ik de Cooper kocht, zaten daar wel twee versnellingsbakken bij. Na verschillende boeken te hebben geraadplaagd, bleek echter dat geen van beide de juiste was. Verder waren ze ook niet echt in een erg goede staat. Nu had ik gelukkig nog een andere versnellingsbak liggen die goed als donor kon dienen.
Omdat ik de Cooper onder andere voor historische rallies wil gaan gebruiken, wil ik hem zo veel mogelijk origineel maken, maar toch ook geschikt voor dat doel. Zo heb ik besloten een versnellingsbak te maken met de eerste vesnelling niet gesynchroniseerd (pas in 1968 werden alle versnellingen gesynchroniseerd) maar wel met recht vertande tandwielen om toch de ‘sportieve krachten’ van een licht getunede Cooper motor aan te kunnen. Ik zet er ook een centre oil pick-up pijpje in want dat is vele malen beter dan het standaard aanzuigpijpje.
De eerste klus is om de oude bakken uiteen te halen en de onderdelen te inspecteren op bruikbaarheid. Hierboven zie je het resultaat van de demontage werken: Een bak vol tandwielen, lagers, assen, enz... En dat moet weer een werkend geheel worden?! Gelukkig geven de verschillende boeken over Mini-restauratie een heel goed idee van hoe het moet, maar dit is toch niet voor iedereen daaglijkse kost. Nadat alle herbruikbare delen waren bepaald, konden de nieuwe tandwielen, lagers en assen worden besteld. Een groot deel daarvan had ik al eerder gekocht, dus ik kon vrijwel direct beginnen aan de opbouw van de versnellingsbak.
Essentieel bij een Mini is dat de versnellingsbak die gemonteerd wordt heel goed schoon is. Dus eerst maar eens alle olie resten en eventuele metaalspaanders verwijderen. Zou je dat niet doen, dan zal die nieuwe motor die je erop monteert héél snel schrot zijn... Na alles te hebben schoongemaakt, is het dan bijna tijd voor de montage. Eerst wordt het versnellingsbakhuis nog even in BMC groen gespoten. Dat ziet toch wel zo mooi uit, zo’n klassiek groene machine onder de motorklep!
Het opbouwen van het inwendige van de versnellingsbak verloopt verder vlotjes. De foto geeft een idee van het eindresultaat (Edit: Dit is overigens een soortgelijke versnellingsbak van een van mijn andere Mini's, maar de bak voor deze Cooper ziet er hetzelfde uit). Hopelijk heb ik binnenkort weer tijd om verder te knutselen aan de Cooper.
En dan nu het laaste deel van de eerder geschreven tekst. Dit is van Juni 2005 en wellicht het meest leerzame voor iedereen die A-panelen wil vervangen van een Mini met externe deurscharnieren
Zoals jullie al eerder hebben kunnen lezen, staat het werk aan de carrosserie van mijn 1967-er Mk II Austin Cooper al een hele tijd stil (nu ruim een jaar!). Afgelopen maand heb ik echter een weekje vrij gehad en de stoute schoenen aangetrokken. De laatste grote stukken plaatwerk die nog moesten worden vervangen zaten aan de voorkant van de Mini. Er moest nog een complete neus op worden gezet, inclusief A-panelen, spatborden en het frontpaneel. Nu wil het feit dat ik al eens eerder op een vrije dag vluchtig het front en een spatbord aan de Cooper had vastgelast, maar ik kwam er al snel achter dat dit toch niet op een ideale manier was gemonteerd. Ik had dan ook al besloten om deze delen opnieuw te lassen (!) (Edit: dit was mede de oorzaak van de lange tussenpauze naast een verhuizing en de restauratie van een andere Mini in de tussentijd). Hieronder ga ik proberen toe te lichten hoe ik deze onderdelen uiteindelijk op een mooie manier aan de carrosserie heb weten vast te lassen.
We beginnen eerst maar eens met de A-panelen. Zoals je wellicht weet, heeft een Mini van 1967 de deurscharnieren aan de buitenkant en dat maakt het toch weer een tikkeltje moeilijker dan wanneer je deze operatie uitvoert bij een nieuwere Mini. Zo’n oude Mini heeft namelijk eigenlijk twee A-panelen aan elke kant: het buitenste en het binnenste A-paneel. In de schets hieronder zie je een dwarsdoorsnede (horizontaal gezien ter hoogte van de deur contact schakelaar) van hoe de verschillende plaatdelen aan de pasagierszijde (rechts wanneer je in de auto zit) vanaf de fabriek aan elkaar zijn gezet.
Wat opvalt aan deze schets is dat de A-post (de rechthoekige balk die wordt gevormd aan de linkerzijde van het plaatje) oorspronkelijk opgebouwd behoort te zijn uit drie plaatdelen. Je ziet dat het buitenste A-paneel één geheel vormt met de plaat waarop je normaal de deurcontact schakelaar monteert. In feite is de hele zijkant van de Mini en het buitenste A-paneel één enkel plaat (!) (Edit: dit is bij Mini's met scharnieren aan de binnenkant anders). Nu is het probleem dat nieuwe plaatdelen uit één stuk niet meer te krijgen zijn. Het is ook overdreven om de hele zijkant van de Mini te vervangen om alleen een gat in het A-paneel te repareren. In de volgende schets, zie je het resultaat dat je krijgt als je beide A-panelen en het spatbord wegslijpt.
Nu wil het feit dat vaak het deel van het binnenspatbord dat in de A-post zit, achter het buiteste A-paneel vaak erg roestig is. In het geval van de Cooper was het zelfs zo erg dat het hele binnenspatbord moest worden vervangen. Het probleem is nu dat binnenspatborden voor Mk I/II Mini’s en andere Mini’s met de deurscharnieren aan de buitenkant niet meer leverbaar zijn. Je kunt wel nog een binnenspatbord voor een latere Mini krijgen dat deels is aangepast, maar dat heeft toch wel een andere vorm zoals je in de schets hieronder kunt zien (getekend als doorsnede op dezelfde plaats).
Je ziet duidelijk dat de lip aan de zijde van de A-post heel anders is. De enige optie is om een binnenspatbord van een nieuwere Mini om te bouwen naar dat voor een Mk I/II Mini. Ik heb dat als volgt gedaan. In het volgende plaatje zie je hoe ik het binnenspatbord tegen de Mini heb gelast en hoe de lip is weggeslepen. Die moet er toch vanaf, want hij steekt gewoonlijk te ver uit om het buitenste A-paneel goed gemonteerd te krijgen.
Na alles te hebben voorbereid wordt het tijd om nieuwe A-panelen te monteren. Er zijn daarbij toch een paar dingen waarop je moet letten. Het eerste is dat je het buitenste A-paneel niet zo heel makkelijk terug kunt lassen op de rand van de deurpost. In de volgende schets zie je het resultaat van de montage van het binnenste A-paneel.
Nu kunt je dat binnenste A-paneel niet zomaar erop lassen. Je moet er wel rekening mee houden dat de gaten voor de deurscharnieren redelijk goed op z’n plaats zitten. Zet dus altijd eerst de deur gemonteerd aan beide A panelen in het geheel aan de Mini en controleer of de deurrand ook netjes aansluit aan de rand van het buitenste A-paneel. Het moet natuurlijk ook goed passen en mooi ogen als je straks klaar bent met de klus!
Een nieuw buitenste A-paneel heeft eenzelfde vorm als dat stuk in de schets wat in het laatste plaatje nog ontbreekt. En het probleem met de montage hiervan is dat je twee plaatdelen netjes aan elkaar moet lassen in een hoek van 90 graden. Aangezien dit niet echt eenvoudig is en omdat de deur post vaak ook niet in al te goede staat meer is aan de rand waar het A-paneel moet komen, monteer ik eerst een zelfgemaakte verstevigingsplaat. Ik laat die over een zo groot mogelijke lengte doorlopen van onder tot boven (totale hoogte is ongeveer 30 tot 35 cm). Het resultaat van die actie zie je in de volgende schets.
Merk op dat de verstevigingplaat eenvoudig aan beide kanten kan worden vastgelast door middel van de ‘gaatjes-in-de-plaat-maken-en-vullen-met-lasmateriaal’ techniek. Nu kan dan ook het buitenste A-paneel worden vastgelast. Het resultaat zie je in de laatste schets: nieuwe A-panelen en een heel stevige A post!
Nadat ik al eerder de binnenspartborden en de binnenste A-posten had vervangen, heb ik nu bovenstaande procedure voor de Cooper toegepast. Een foto van het resultaat.
Je ziet op de foto dat er ook al weer een spatbord zit gemonteerd. Om dat er fatsoenlijk op te krijgen, en daarmee bedoel ik dat de naden aan de bovenkant onder het raam en onder de koplamp netjes gelijkmatig zijn, ben ik als volgt te werk gegaan. Als eerste plaats ik het spatbord zodanig dat er een nette aansluiting met het paneel onder het raam ontstaat. Daartoe las ik eerst op één plek het spatbord vast aangegeven door de bovenste pijl in de foto. Dan las ik het spatbord vast op de plek van de onderste pijl. Nu zit het spatbord verder misschien niet echt geweldig, maar ik heb een mooie naad en de rest komt later allemaal wel goed. In het geval van de Cooper moest ik ook nog het front paneel monteren. Op het moment dat ik beide spatborden zover had gemonteerd zoals zojuist beschreven, werd het tijd om dat te monteren. Ik had al het subframe gemonteerd als hulp aan de voorkant zodat de gaten van de trekbouten in lijn komen.
Nu is het héél belangrijk dat de Mini niet steunt op het subframe, maar alleen op de bodem steunt. Op de foto zie je nog net een van de banden waarop de carrosserie rustte in het geval van de Cooper. Dit is ook het punt waar het eerder was fout gegaan: ik had bokken gezet onder de voorste balk van het subframe, maar dat zorgde ervoor dat het aan de voorkant te ver naar boven werd gedrukt waardoor het uiteindelijk allemaal niet goed uitkwam: Ik had ruim een centimeter speling waar het spatbord op de binnen spatbord komt in die bocht vooraan!. Dus wat ik heb geleerd is dat je het subframe vrij moet laten ‘hangen’ op het moment dat je het front aan de rest van de carrosserie wilt lassen. Om nu de spatborden goed er in te lassen, moeten de randen van de spatborden en de motorkap natuurlijk ook netjes parallel lopen (en zonder een enorme afstand). Dus als het front er provisorisch opstaat, eerst even de motorkap moteren, de boel controleren en dan pas beginnen met het zetten van de lasklemmen. Op dit moment is het alleen belangrijk om de opening bij de motorkap goed te krijgen. Las hier het spatbord vast aan het binnenspatbord en ook het frontpaneel aan de beide binnenspatborden. De naden onder de koplampen en de verdere montage aan het A-paneel zijn dan de volgende klussen. Ikzelf vindt het handig om nu eerst de montage aan het A-paneel af te ronden omdat ik daarna de carrosserie veilig op z’n kant kan leggen. En dat is weer handig om het spatbord aan de voorkant aan het front te lassen omdat je er dan fatsoenlijk bij kan. Dit laatste is overigens soms niet zo gemakkelijk en vergt wat duw-, trek- en soms hamerwerk. Het is niet eenvoudig om een nette naad onder de koplamp te krijgen waarbij de afstand tussen de twee platen niet te veel variëert. Maar goed, met een beetje kracht en goed gebruik van lasklemmen lukt dat ook best wel. De resultaten van mijn inspanningen voor de Cooper zijn te zien op bijgaande foto.
Hoe nu verder? Wel, ik heb besloten een aantal dingen die ik eerder heb gelast opnieuw te doen!!! Op verschillende plekken heb ik platen aan elkaar gelast met een overlap, terwijl ik ondertussen goede ervaring heb met het tegenelkaar lassen van platen (met de kopse kant). Dus ik ben van plan hier en daar dingen te verbeteren als ik weer eens vakantie heb (Edit: dit is uiteindelijk dan ook gedaan voor het onderste stuk van de achterplaat, de bodemplaten en de buitendorpels aan de achterzijkanten).
Zeer informatief, vooral omdat ik binnenkort ook de complete neus en een a-paneel van een Mk2 moet gaan vervangen . Verder petje af voor het project, ik had hem allang bij het oud-ijzer gezet
En wat moeten die ontwerpers nu gedacht hebben bij dat plaatwerk in/bij/op het A-paneel?
"het hoeft toch maar een jaar of 10 mee.."
Dat moet haast wel, wat een dubbele stukken en overlap/tussenruimtes en potentiële roeststukken!
In iedergeval: ben benieuwd wat het eindresultaat is!
Maar eerst even nog een verhaal over de motor. Die staat namelijk al een paar jaartjes te wachten om herenigd te worden met de body. De wat oudere Foto's zijn een beetje wazig, maar het idee is duidelijk. De bedoeling is om het binnenkort met subframe en al van onder af te monteren. Dan zal hij vrij snel ook weer op de wielen staan.
Dit is niet de originele motor. Die houdt ik fijn als reserve. De Cooper gaat onder meer gebruikt worden voor historische rally's (niet te wild overigens, meer de toeristische kaartleesproef ritten). Daarvoor wil ik de Cooper FIVA laten keuren en dat betekent dat de auto feitelijk origineel moet zijn, maar je mag onderdelen gebruiken die tot 7 jaar na het bouwjaar beschikbaar waren. Daar ga ik dus ook wat mee doen. Maar ik ga meer onderdelen gebruiken zoals die ook op nog oudere Mini's zaten met de works Mini's als voorbeeld. Motor ziet er van buiten uit als een standaard 998cc Cooper motor, maar er zit toch ietsje meer in. Dat zul je echter alleen merken als ik je voorbij rijdt
Gezien het doel van lichte rally's komen er nog diverse extra dingen op zoals een rol kooi, carter beschermer, en zo. Maar alles gaat een beetje volgens oude recepten zijn. Het idee is om de enige Cooper variant te maken waarvan BMC nooit een works versie heeft gehad (nl. de 998cc Cooper), maar zonder traditioneel works dashbord
clubbie schreef: is dit nou restaureren of een nieuwe body bouwen met een oud dak en een oud nummer erin?
Alhoewel de body vrij extreem slecht was, heb ik toch besloten om de originele body van de auto te restaureren. Ik zag het meer als een uitdaging. Er is uiteindelijk toch zo'n 70% van het plaatwerk vervangen en dus is er nog maar 30% origineel van 1967 Voor het geld dat ik aan plaatwerk heb besteed, had ik overigens geen 'nieuwe' vroege Mk II body elders kunnen kopen en ik heb er ook ontzettend veel van geleerd
Effe nieuwe pics gemaakt van de motor en de oude vervangen, zie hierboven
En bij deze ook een paar plaatjes van de spuit-werken.
Er moest natuurlijk eerst flink wat geschuurd worden en hier en daar wat bijwerken met plamuur want er zaten toch wel behoorlijk wat oneffenheden in:
In de primer:
Binnenkant in de kleur (ook onderkant met eerst een dun laagje steenslag):
En de buitenkant niet vergeten natuurlijk:
En zo staat hij er nu bij, met de eerste onderdeeltjes alweer gemonteerd:
De bedoeling is om hem bij de garage waar hij nu nog staat zo ver op te bouwen dat de rolkooi erin zit en dat hij op de wielen staat en makkelijk te verplaatsen is. Daarvoor wacht ik nu nog op enkele onderdelen, maar hopelijk komt hij voor eind
Januari weer thuis (na 14 maanden).
Hij blijft inderdaad zo goed als origineel qua looks. Er komen wat period accessories op zoals mistlampen en een achteruitrijlamp van het type als op de works Mini's (Lucas 576'ers). Van binnen een Safety Devices rolkooi in de originele kleur van het interieur (zwart) wat er ook volledig terug in komt. Wat extra schakelaartjes (ietwat verborgen) en een originele Smith toerenteller tot 8000. Onder de motorkap zal het er grotendeels origineel uitzien, alleen een extra zekeringskast en een paar relays in de speciaal voor mij gemaakte kabelboom waar enige extra's op zitten (oa dual benzine pomp en verwarmde achterruit van het opplaktype). Er zit al een carterberschermer op en er komen 4.5" Cooper S wielen (de factory option) zonder spatbordverbreders op met 7.5" Cooper S schijfremmen (zonder servo). Dit alles past bij het thema dat ik in gedachte heb en voldoet aan de FIVA eissen voor een 'original' of 'period modified' classificatie. Verder overweeg ik om de nummerplaat voor met een sticker te doen op de motorkap, maar daar ben ik nog niet helemaal uit - het mag namelijk niet
Gisteren ook weer een paar onderdeeltjes kunnen monteren en hopelijk wordt volgend weekend de motor/bak met de carrosserie herenigd. Dan zal ik weer foto's posten
Vandaag weer wat verder geklust: engine meets body. Wel een beetje ingepakt tegen het stof omdat hij nog niet helemaal dicht is, maar het zit er wel in
Het is een echte Mk II hoor met NOS achterlichten
Van binnen ook al wat gemonteerd met als aller moeilijkste: de hemel. Nog enkele kreukels maar de fohn moet er nog eens op. Toch een van de beste resultaten ten opzichte van eerdere Mini's die ik gedaan heb.
wat een genot om dit topicje door te lezen en plaatjes te kijken!!!
geweldig mooi dit.
wel een gedachtespinsel, ikzelf zet de ruiten altijd als laatste in de bouw, jij zet ze nu heel vroeg in het afmonteren, bewust? onbewust? just wondering...
Bewust: erg stoffig daaro en hij moet nog een keer op de trailer worden vervoerd voor de uiteindelijke afbouw bij mij thuis. Punt is dat ik aldaar nog de rolkooi wil inbouwen ivm beschikbaarheid van een bepaald stuk gereedschap. Om de kooi in te bouwen moet een heel deel van het interieur erin zitten en daarvoor moeten de ruiten er dan ook in zitten omdat die deels bepaalde interieur delen vastklemmen ...
Mini4Ever schreef: Punt is dat ik aldaar nog de rolkooi wil inbouwen ivm beschikbaarheid van een bepaald stuk gereedschap. Om de kooi in te bouwen moet een heel deel van het interieur erin zitten en daarvoor moeten de ruiten er dan ook in zitten omdat die deels bepaalde interieur delen vastklemmen ...
Dit stukje kan ik even niet volgen. Het is toch handiger zonder interieur en ruiten? Dan kan je overal nog bij.
Verder ziet het er echt top uit, die achterruitverwarming is ook erg mooi. Goed om te zien dat je het zo netjes aanpakt!
Inderdaad. Voor de achterste kooi onder meer: hemel, C-posten, zijpanelen achter, hoedenplank, achterbank rugleuning. Voor het voorste gedeelte van de kooi onder meer: bekleding A-posten en top rail (standaard Mini's van die tijd hebben dat niet), onderste dashbord rand met schakelaar paneel, door check straps.
Overigens doe ik dit vaker al vrij snel monteren omdat je dan vlug het gevoel krijgt dat het weer een auto begint te worden en er komt ook minder stof in de auto terecht. Verder zijn in dit geval enige delen van de wielophanging nog niet af - die moeten nog naar de poederlakker - terwijl ik verder bijna alle onderdelen klaar heb liggen om erop te bouwen
Weer wat gedaan dit weekend. Rolkooi achter zit er in en dat zonder beschadigingen te maken. Hij paste perfect deze keer en ik had dat ene speciale stuk gereedschap helemaal niet meer nodig. Destijds bij het passen heb ik er enorm aan moeten wringen om hem netjes in het midden en zo te krijgen...
Vandaag de deurramen erin gezet en zoals ik verwachtte ging dat niet helemaal van een leien dakje. De originele omlijstingen wilden niet samenwerken met de nieuwe clips Met als gevolg dat ik ook nog een kleine lakbeschadiging heb veroorzaakt
Het ligt al weer een paar weekjes stil. Maar vandaag toch weer wat gedaan. Enige spullen voor de achterwielophanging afgehaald van de poederlakker. Links zit het al voor een deel in elkaar. Maar er was niet voldoende tijd om het af te maken vandaag. Hopelijk gaat dat volgende week wel lukken en staat ie dan achter al op de wielen.
Weer een beetje verder geklust. Nog niet alles terug van de poederlakker, maar wel al voldoende om alle draagarmen af te kunnen monteren, zowel voor als achter.
En natuurlijk kon ik het niet laten om ook wat leuks te monteren
Goed gezien Jaappio! Hij zit nog niet helemaal goed (maantje is wel net zichtbaar). Dat komt wel in orde als het handremmechanisme in de auto gemonteerd wordt. Ik moet ook nog de remleidingen monteren...
RE: 1967 Austin Cooper Mk2
Ingediend door Mini4Ever op za, 22-11-2008 23:10
Ik dacht laat ik dan ook maar eens een showcase topic starten over een project waar ik al een aantal jaren (!) mee bezig ben. Het gaat echter binnenkort gebeuren dat ik de boel weer kan gaan opbouwen, maar ik wil toch het verhaal bij het begin laten beginnen. Toevallig heb ik eerder eens een aantal stukjes geschreven over het restauratie project dus ik ga die tekst eerst maar eens hergebruiken
Het volgende dateerd uit Augustus 2002:
Min of meer per toeval kreeg ik de mogelijkheid om een Engelse Austin Cooper MK II van 1967 te kopen. De eerste inspectie leerde dat de Cooper niet echt in een bijzonder goede staat verkeerde. Doordat het hydrolastic veersysteem aan de rechter kant lek was, stond de Cooper helemaal scheef en kon hij niet worden verplaatst: het rechterachterwiel klemde in de spatbord verbreders die aan de carosserie waren vast geplamuurd. Van binnen lag de Cooper vol met allerlei onderdelen, terwijl voorin de motor ontbrak. Uiteindelijk bleek het onmogelijk om de Cooper voldoende goed te bekijken. De prijs maakte echter veel goed en ik besloot om de Cooper toch te kopen en te gaan restaureren.
De eerste horde die genoemen moest worden was het verplaatsen van de Cooper naar mijn garage. Dat was echter niet zo eenvoudig. Met hulp van een heftruck werd de Cooper opgetild om houten blokken tussen de draagarmen van de wielophanging en de carosserie te plaatsen. Het neerzetten van de Cooper leverde enige rare kraak-geluiden op, maar zo kon de Cooper wel op een trailer worden gerold. Met de hulp van een paar vrienden kon de Cooper na een korte rit weer van de trailer worden gehaald en in de garage worden geduwd. Echter, daarvoor moest wel nog even wat meer hout tussen de draagarmen en de carosserie worden geplaatst, want de Cooper was weer ingezakt.
Nu de Cooper dan eindelijk in mijn garage stond, kon ik pas echt goed gaan bekijken wat ik eigenlijk had gekocht. Eerst maar eens van binnen alles leegruimen. Het is en wonder wat er allemaal uitkwam: de voor- en achterbumpers, een redelijk nieuwe 1300 motor, een oude versnellingsbak, nog een 1000cc motor met versnellingsbak, twee MK I stoelen, een hele set Cooper velgen met banden, het eigenlijke interieur bestaande uit nog eens twee stoelen en een achterbank en zo nog wat kleine dingen. Dan blijkt dat zo’n Mini helemaal niet zo klein is.
Eindelijk kan ik mijn nieuwe aanwinst eens grondig onderzoeken. Al snel blijkt dat er op diverse plaatsen aan de carosserie is gelast, en wel op een typisch Engelse manier. Dat wil zeggen: is er een gaatje gevonden, dan lassen we er gewoon een plaatje over. Het effect is dat de roest nog hardnekkiger wordt, met als resultaat dat er na een tijd een gat in dat plaatje onstaat en er dus nog eens een grotere plaat overheen wordt gezet die dan ook weer hard gaat roesten enz. Gezien de hoeveelheid zichtbare gaten en slechte reparaties, pak ik er maar eens een hamer bij. Conclusie: hoe is het mogelijk dat ie überhaupt nog op z’n wielen stond?
De carosserie is zo rot als een banaan! Zo een slechte Mini heb ik zelden eerder gezien. Op de foto’s zie je het resultaat na verwijdering van enige panelen. De kofferbakbodem viel er zowat vanzelf uit, terwijl het een raadsel is hoe een Mini met hydrolastic vering (die dus géén schokdempers heeft) zo’n groot gat kan hebben op de plaats waar normaal de sckokdemper van de voorwielen aan de carosserie zit gemonteerd.
Nu is ook duidelijk waar die rare kraak-geluiden vandaan kwamen toen de we de houten blokken tussen de wielophanging en de carosserie plaatsten. Wat opmerkelijk is, is dat de buiten panelen aan de achter-zijkanten nog redelijk goed zijn. Waarschijnlijk komt dat door de grote hoeveelheid plamuur die was gebruikt om de spatbord verbreders vast te plakken aan de carosserie.
Op naar de lokale Mini shop voor een groot aantal nieuwe panelen. Met de nieuwe panelen kan ik de bodem en alle andere slechte stukken vanaf de deurposten aan de voorkant tot en met de volledige achterkant herstellen. Alleen is er nog een probleem aan de voorkant: de balk waaraan het voorste subframe gemonteerd zit, is dermate slecht dat ook deze moet worden vervangen. Onder normale omstandigheden zou dat de conclusie opleveren dat de carosserie niet meer te restaureren valt. De gunstige aankoopprijs van de Cooper maakt een restuaratie echter toch rendabel. Ik moet alleen de voorkant van een andere Mini aan de achterkant van de Cooper lassen. Het belangrijkste probleem is dus om de carosserie recht te krijgen.
Aan de slag dan maar. Als eerste wordt het achterste subframe met de complete achterwiel ophanging verwijderd. Aan de voorkant blijkt dit te zijn vastgelast aan enkele plaatjes op de plek waar normaal bouten zitten. Uitlijnen van de positie van het achter subframe op deze gaten blijkt volledig onmogelijk te zijn. Het voorste subframe blijft op wel z’n plaats. Dat zal pas in een later stadium worden verwijderd. Als aanknopingspunt om de carosserie recht te krijgen, worden de gaten gebruikt waar het voorste subframe aan de bodem is bevestigd.
Als eerste moet de plaat worden vastgelast waaraan het achter subframe behoort te worden gemonteerd. Deze plaat wordt uitgelijnd door zijn pasvorm. Dan wordt de slijpschijf ter hand genomen om de rechter bodemplaat eruit te halen zodat daar een nieuwe in gelast kan worden. Dat uitslijpen kost wel even tijd wanneer je eerst 3 oude en verrotte binnen dorpels en nog een paar extra plaatjes daarovereen moet verwijderen. Dan blijkt dat de nieuwe bodemplaat zo’n 6mm korter is dan de oude bodemplaat. Met enig duw-, trek- en klemwerk, lukt het dan toch om de nieuwe plaat op zijn definitieve plaats te krijgen. Met de hulp van een vriend wordt de rechter bodemplaat aan de oude tunnel en ook aan de oude buiten dorpel vastgelast. Dit laatste is tijdelijk omdat de buiten dorpel ook zal worden vervangen, maar het is nu nodig om de carosserie recht te krijgen.
Daarna is de linker bodemplaat aan de buurt. Ook hier moeten verschillende lagen binnen dorpel worden weggeslepen en is er weer een verschil van zo’n 6mm tussen de oude en nieuwe bodemplaat. Op dezelfde manier als bij de rechter bodemplaat wordt ook de linker aangebracht. Daarbij wordt tevens rekening gehouden met de hoogte waarop de plaat uitkomt ten opzichte van de onderrand van de achterzijruit. Deze afstand moet links en rechts precies gelijk zijn.
Nu ik dit schrijf is er ruim 50 kilo aan oud en roestig plaatwerk verwijderd (een kale Mini carosserie weegt ongeveer 150 kilo), zitten beide bodemplaten op hun plaats en is er weer een stevige bodem onstaan om veilig je voeten op te zetten. Alleen moet nog de balk worden geplaatst waaraan straks de stoelen kunnen worden bevestigd. Ook moeten er nog enige stukjes van de tunnel worden gerepareerd.
RE: 1967 Austin Cooper Mk2
Ingediend door ollie op za, 22-11-2008 23:51
En dan maar ikke denken dat ie van mij slecht was.....
Waanzing Bart... tof dat je een Topic hebt gestart.
Good luck all the way....
Ollie
RE: 1967 Austin Cooper Mk2
Ingediend door MikeJetBlack op zo, 23-11-2008 00:52
Wat gaaf zeg! Goed bezig!
Zo zie je maar weer: Alles is te redden!
SUCCES!!!
RE: 1967 Austin Cooper Mk2
Ingediend door clubbie op zo, 23-11-2008 16:20
pffff..
wel respect voor je!
ik had m echt weggegooid en een andere body gezocht...zelfs als de aanschafprijs 0 euro was...
daarintegen.. heb ik een pick-up in dezelfde staat3 bodem's, 4 dorpels enz.>
kan ik volgend jaar 's bekijken hoe een ander t dak bewaart en de rest vervangt..
veel suc6
RE: 1967 Austin Cooper Mk2
Ingediend door Mini4Ever op ma, 24-11-2008 22:58
Het vervolg daterend van Januari 2003:
Er zijn weer een aantal maanden verstreken en mijn Austin Cooper MK II van 1967 begint langzaam terug de vorm van een auto te krijgen (althans van de achterkant gezien). Het verhaal van het vervangen van de kofferbakbodem.
Voordat de nieuwe kofferbakbodem wordt geplaatst, worden eerst alle resten van de oude bodemplaat verwijderd. Aan de achterkant, daar waar het kofferdeksel vastzit, gaat dat zeer eenvoudig: de roest heeft daar niets overgelaten van de originele bodemplaat dus hier valt weinig meer te verwijderen. Rondom beide achterspatborden is er wel wat voorbereidend werk te verzetten. Er zitten hier ook nog extra steunen voor de stevigheid van de carrosserie. De steunen aan de achterkant, via welke ook het achtersubframe zit gemonteerd, blijven nog even staan. Deze zullen worden gebruikt om de nieuwe bodemplaat uit te lijnen. Ook de achterspatborden worden schoongemaakt en ontdaan van resten van de oude kofferbakbodem.
Nu wordt het tijd om de nieuwe kofferbakbodem te plaatsen. Om die recht op z’n plaats te krijgen wordt eerst nog het achtersubframe gemonteerd. Aangezien de plaat waaraan het achtersubframe aan de voorkant wordt bevestigd reeds is vervangen, kan zo het achtersubframe op de juiste manier geplaatst worden. De kofferbakbodem wordt nu zodanig ingepast dat de gaten voor montage van het achtersubframe aan de achterkant uitgelijnd zijn. Omdat een en ander enigszins onder spanning staat (doordat de oude achterspatborden niet perfect op de nieuwe kofferbakbodem aansluiten) wordt het achtersubframe ook aan de achterkant vastgezet. Daarmee zit de kofferbakbodem recht op zijn plaats geklemd en kan deze worden vast gelast. Dat wordt echter eerst alleen aan de voorkant gedaan, namelijk aan die plaat waar het achtersubframe aan de voorkant gemonteerd zit. Tevens worden de eerder genoemde steunen (die waar ook het achtersubframe aan de achterkant vastzit) tijdelijk vastgezet aan de nieuwe kofferbakbodem. Daarmee zit de nieuwe kofferbakbodem in principe op z’n plaats en zal het reservewiel dat daarin hoort te liggen niet meer zomaar op straat vallen. Op de foto kun je zien wat het resultaat is na het plaatsen van de kofferbakbodem.
Na het plaatsen van de kofferbakbodem kan de eerste plaat aan de buitenkant van de Cooper worden gerepareerd. Er komt een nieuw stuk om het kofferdeksel aan te bevestigen, van links tot rechts juist onder de achterlampen (zie ook foto). Om ervoor te zorgen dat het kofferdeksel goed zal aansluiten, wordt voor het definitief vastlassen nog gecontroleerd of het kofferdeksel mooi past. Aangezien hier niet een complete plaat wordt vervangen, worden de oude en nieuwe plaat met hun kopse kant tegen elkaar gelast zodat het net als origineel is. Nu is echter ook van belang dat de achterkant aan de bodemplaat gelast wordt zodat er voldoende stevigheid is wanneer dadelijk de oude achterspatborden (die zijn namelijk ook niet al te best meer) worden verwijderd.
Voordat de achterspatborden worden vervangen worden eerst de bakken achterin (die waar al Uw prullen in liggen) vervangen. Dit blijkt een niet erg eenvoudige klus te zijn omdat de bakken een ronde vorm hebben aan de voorkant en een schuine rand aan de onderkant. Die schuine rand is echter niet helemaal voldoende schuin en het plaatsen van de bakken behoeft enig duw, trek en klem werk. Maar uiteindelijk lukt het toch om ze vast te lassen op hun definitieve plek. Er wordt wel nog even gecontroleerd of de hoogte van de bodem aan de linker en rechter kant gelijk is. De foto geeft een indruk van het resultaat aan de linkerkant.
Dan kunnen de achterspatborden en die eerder genoemde steunen worden verwijderd. Dat kost wel enig slijpwerk want deze zijn van een dikkere plaat dan de andere platen. Nadat alle randen zijn schoongemaakt van resten van de oude spatborden kunnen de nieuwe worden geplaatst. Daarbij is het van belang de juiste hoogte ten opzichte van de kofferbakbodem te krijgen. Het kost weer enig duw, trek en klem werk, maar uiteindelijk komt alles toch behoorlijk goed uit.
De foto van de nieuwe bodem laat zien hoe de Cooper van een rood-blauw-wit wrak langzaam in een van zwarte (nieuwe) platen voorziene halfgerestaureerde auto begint te vorderen. Er is echter nog zeer veel werk te verzetten. Aan de achterkant moeten nog een paar kleine steunplaatjes worden geplaatst en enkele reparaties worden gedaan aan de zijpanelen. Verder moet de onderrand van de rugleuning nog worden gerepareerd en alles moet nog netjes worden afgewerkt...
(Sorry voor de kwaliteit van de foto's: het zijn gescande analoge foto's die uit het originele word document zijn geextraheerd dus er bleef niet veel meer over)
RE: 1967 Austin Cooper Mk2
Ingediend door Mini4Ever op vr, 28-11-2008 14:22
Het vervolg daterend van April 2003.
De restauratie van mijn Austin Cooper MK II van 1967 vervolgt zijn weg met een van de meest ernstige carrosserie reparaties die je je aan een Mini kunt voorstellen: het vervangen van de dwarsbalk waaronder het voorste subframe is bevestigd. Na verwijdering van het front paneel en grotendeels ook de binnenspatborden leverde een nader onderzoek op dat het best ook een deel van het shutbord en de plaat waar je linker voet rust als je de koppeling niet bedient. Dus eigenlijk zo’n beetje de complete voorkant …
Het probleem bij deze operatie is duidelijk: hoe gaat dat voorste subframe ooit weer recht onder de Cooper passen? Omdat de bodemplaten reeds zijn vervangen, zijn de gaten daarin voor de bevestiging van het voorste subframe goede richtpunten om alles recht uit te lijnen. Aan de slag dan maar met de slijpschijf. Na een lange dag slijpen ben je dan doof en ziet de Cooper er uit zoals op de foto.
Het eerste deel van het opbouwwerk kan beginnen en omhelst het repareren van die hoek die uit het schutbord is gehaald. Dit wordt gedaan met een passend paneel uit een donor Mini. Dan het belangrijkste paneel: die dwarsbalk. Ook die komt uit een donor Mini want die is niet nieuw te krijgen. Gelukkig blijkt dat deze verticaal eenvoudig past door de randen rondom de twee rechthoekige gaten (daar waar ook de pedalen box in gemonteerd zit). Horizontaal is het wat moeilijker om hem uit te lijnen, maar je kunt gebruik maken van de gaatjes waardoor de choke- en kachelkabel heen gaan. Na alles gecontroleerd te hebben, wordt de nieuwe dwarsbalk op deze manier vast gelast.
Het laatste paneel dat nog moet worden geplaatst is het voorste deel van de bodem. Deze heeft (origineel) aan de bovenkant twee inkepingen om hem juist op z’n plaats te krijgen. Aan de onderkant gaat het uitlijnen via de tunnel in de bodemplaat. Uiteindelijk blijkt deze maar op een manier geklemd te willen worden op z’n plaats. Door nu ook kort het voorste subframe te monteren voor de definitieve uitlijning, kan deze plaat worden vast gelast. Nadat het subframe weer is verwijderd kan de plaat geheel rondom worden vast gelast. Een spannend moment: zal het voorste subframe ook passen nu alles definitief vast zit? De volgende foto laat het resultaat zien. Het subframe past perfect: operatie geslaagd!
Ondanks dat de Cooper nu weer verrijdbaar op wielen staat, ziet de voorkant er nog niet echt uit zoals het hoort. Hoe het front en de binnen- en buitenspatborden zullen worden geplaatst wordt in een volgende post verteld.
RE: 1967 Austin Cooper Mk2
Ingediend door jaapio1984 op vr, 28-11-2008 21:09
hierop heb ik eigenlijk maar 1 ding te zeggen.. Wat moedig..
en een knap staaltje las- en paswerk..
benieuwd naar je volgende stukje van dit mooie verhaal
Jaapio
RE: 1967 Austin Cooper Mk2
Ingediend door Mini4Ever op vr, 28-11-2008 22:17
Misschien aardig om te melden dat dit de eerste auto is die ik helemaal zelf heb gelast! Ik had nul ervaring en iemand anders had voor mij het lasapparaat ingesteld. Al doende alles geleerd en ondertussen nog een tweede Mini helemaal gelast, nl de 970S in het algemene topic: viewtopic.php?p=450226#p450226.
Zolang je maar met een goed plan aan de slag gaat en niet zomaar overal alles gaat wegslijpen, komt het allemaal prima in orde. Al moet ik zeggen dat ik hoop dat deze Mini in elkaar blijft zitten als ik er de eerste bocht mee maak. Ik weet dat sommige van de laspunten niet heel goed waren gelukt, maar hopelijk zal het allemaal wel meevallen. Verder heb ik ook diverse stukken dubbel gedaan, maar ook dat hoorde bij het leerproces. Dat zul je gauw genoeg wel lezen.
RE: 1967 Austin Cooper Mk2
Ingediend door Mini4Ever op vr, 05-12-2008 22:52
Weer een stukje omgezet naar hier. Dit keer daterend van Juli 2003.
We zijn weer een paar maanden verder en de restauratie van mijn Austin Cooper MK II van 1967 vordert gestaag. Ditmaal worden de bovenste dorpels, voorste binnenspatborden en het frontpaneel vervangen. Alvorens daar aan te beginnen worden de oude binnenspatborden aan de voorkant tijdelijk vastgelast aan de bodemplaat (met een hulpplaat). Dit om te verkomen dat de bodem verzakt wanneer de bodemplaat dadelijk niet meer via de deurstijl aan de voorkant met de rest van de Cooper is verbonden.
Vervolgens wordt de splijpschijf ter hand genomen om de oude onderste dorpels te verwijderen. Alhoewel later ook de bovenste dorpels zullen worden vervangen, moeten deze nog even blijven staan om zo de kriksteunen (die in de dorpels zitten verwerkt) op de juiste plaats te monteren. Door de nieuwe onderste dorpel te gebruiken als richtpunt voor de plaats van de kriksteunen, weet je zeker dat het later allemaal goed uit gaat komen.
Nadat de kriksteunen zijn vastgelast, kunnen de oude bovenste dorpels worden verwijderd. Dat vergt enige zorg want de nieuwe panelen moeten goed gaan passen zodat de deuren netjes in de auto zullen staan. De bovenste dorpels zullen worden geplaatst met een kleine overlap op de achterste zijpanelen om te voorkomen dat de platen kromtrekken door de hitte van het lassen. Alvorens de bovenste dorpels definitief er in te kunnen lassen moeten eerst nog een paar verstevigingsplaatjes in de opbergbakken worden geplaatst. Dat is niet zo eenvoudig met de beperkte ruimte, maar het lukt uiteindelijk om deze kleinere platen op hun plek te krijgen en alles al enigszins af te werken.
Daarna kunnen de bovenste dorpels definitief worden vastgelast. Daarvoor moet aan de achterkant wel nog een klein driehoekje worden gemaakt. Ook wordt eerst de deur nog even op zijn plaats gehouden om te kijken of later alles goed uit zal gaan komen. Het blijkt dat de deuropening in de dorpels wat langer is dan wat het origineel was, maar hopelijk gaat het toch goed komen wanneer de A panelen worden geplaatst. Het zijn tenslotte nieuwe panelen die zouden moeten passen, toch? Na het laswerk dient alles netjes te worden afgewerkt. Dat kost toch wel wat slijpwerk: aan de voor- en achterkant, daar waar de dorpels dwars worden gelast, moet alles goed vlak worden gemaakt zodanig dat niet al te veel voorbereidend werk (plamuur) voor het spuiten nodig is. Oh ja, de onderste dorpels worden nog niet aan de Cooper gelast. Dit zal in een later stadium gebeuren. Op de foto zie je het resultaat na een paar dagen noeste arbeid.
Verder aan de voorkant wordt het dan tijd om een nieuw front en binnenspatborden te plaatsen. Met het voorste subframe op z’n plaats is het front eenvoudig uit te lijnen. Tevens wordt de motorkap weer gemonteerd om de binnenspatborden (en later ook de andere panelen eromheen) goed te plaatsen zodat er nette en gelijke openingen tussen motorkap en de panelen erom heen zullen ontstaan. Dan worden de restanten van de oude binnespatborden verwijderd. Ook dat kost weer enig slijpwerk. Op de foto kun je zien dat de bodem daarna nog alleen via de voorste deurpost vastzit aan de rest en dat verklaart ook waarom het nodig was eerst de bovenste dorpels te vervangen alvorens aan de voorste binnenspatborden te kunnen beginnen.
Dan begint het (helse) karwei om de binnenspatborden te plaatsen. Daarvoor moeten eerst nog de deurpost verstevigers aan de binnenkant worden geplaatst. Dat lukt eigenlijk zonder al te veel moeite. Door hun vorm zijn de binnespatborden echter niet de meest handige stukken om te monteren. Gelukkig kunnen we gebruik maken van de gaten voor de schroeven waarmee de steunen voor de schokdempers zullen worden gemonteerd (Hij wordt namelijk omgebouwd van hydrolastic naar gewone vering). Na enig duw, trek en klem werk lukt het om de binnenspatborden netjes op hun plaats te krijgen en volledig aan de Cooper vast te lassen. Ook worden ze aan het frontpaneel vastgelast zodat de Cooper nu weer de originele 3 meter in lengte is.
De foto laat het resultaat van binnenuit de Cooper zien van enkele dagen slijp- en laswerkzaamheden. Nu de Cooper ook aan de voorkant weer op een Mini begint te lijken, denk ik ongeveer twee derde van het werk aan de carrosserie te hebben voltooid. Er is echter nog zeer veel meer te doen, maar eerst zal de voorkant verder worden afgemaakt...
RE: 1967 Austin Cooper Mk2
Ingediend door Mini4Ever op zo, 07-12-2008 13:41
Tja, en toen was er een enorme tussenpauze (Ik zal nog wel vertellen waarom)...
Wel in Januari 2005 het volgende korte stukje geschreven:
De koude en donkere dagen geven aan dat het weer winter is. De meeste Mini’s houden nu hun winterslaap (Edit: Wat een toeval met de huidige winterkou). En ja, dan krijg je weer eens tijd om aan dat project te werken. Er is (vééél te) lang niets gebeurt aan de restauratie van mijn 1967er Mk II Mini Cooper.
Helaas heb ik niet aan de carrosserie kunnen verderwerken, maar ik heb wel wat tijd kunnen steken in het mechaniek van het oude beestje. En waar begin je dan mee; de versnellingsbak... Toen ik de Cooper kocht, zaten daar wel twee versnellingsbakken bij. Na verschillende boeken te hebben geraadplaagd, bleek echter dat geen van beide de juiste was. Verder waren ze ook niet echt in een erg goede staat. Nu had ik gelukkig nog een andere versnellingsbak liggen die goed als donor kon dienen.
Omdat ik de Cooper onder andere voor historische rallies wil gaan gebruiken, wil ik hem zo veel mogelijk origineel maken, maar toch ook geschikt voor dat doel. Zo heb ik besloten een versnellingsbak te maken met de eerste vesnelling niet gesynchroniseerd (pas in 1968 werden alle versnellingen gesynchroniseerd) maar wel met recht vertande tandwielen om toch de ‘sportieve krachten’ van een licht getunede Cooper motor aan te kunnen. Ik zet er ook een centre oil pick-up pijpje in want dat is vele malen beter dan het standaard aanzuigpijpje.
De eerste klus is om de oude bakken uiteen te halen en de onderdelen te inspecteren op bruikbaarheid. Hierboven zie je het resultaat van de demontage werken: Een bak vol tandwielen, lagers, assen, enz... En dat moet weer een werkend geheel worden?! Gelukkig geven de verschillende boeken over Mini-restauratie een heel goed idee van hoe het moet, maar dit is toch niet voor iedereen daaglijkse kost. Nadat alle herbruikbare delen waren bepaald, konden de nieuwe tandwielen, lagers en assen worden besteld. Een groot deel daarvan had ik al eerder gekocht, dus ik kon vrijwel direct beginnen aan de opbouw van de versnellingsbak.
Essentieel bij een Mini is dat de versnellingsbak die gemonteerd wordt heel goed schoon is. Dus eerst maar eens alle olie resten en eventuele metaalspaanders verwijderen. Zou je dat niet doen, dan zal die nieuwe motor die je erop monteert héél snel schrot zijn... Na alles te hebben schoongemaakt, is het dan bijna tijd voor de montage. Eerst wordt het versnellingsbakhuis nog even in BMC groen gespoten. Dat ziet toch wel zo mooi uit, zo’n klassiek groene machine onder de motorklep!
Het opbouwen van het inwendige van de versnellingsbak verloopt verder vlotjes. De foto geeft een idee van het eindresultaat (Edit: Dit is overigens een soortgelijke versnellingsbak van een van mijn andere Mini's, maar de bak voor deze Cooper ziet er hetzelfde uit). Hopelijk heb ik binnenkort weer tijd om verder te knutselen aan de Cooper.
RE: 1967 Austin Cooper Mk2
Ingediend door Mini4Ever op zo, 07-12-2008 14:32
En dan nu het laaste deel van de eerder geschreven tekst. Dit is van Juni 2005 en wellicht het meest leerzame voor iedereen die A-panelen wil vervangen van een Mini met externe deurscharnieren
Zoals jullie al eerder hebben kunnen lezen, staat het werk aan de carrosserie van mijn 1967-er Mk II Austin Cooper al een hele tijd stil (nu ruim een jaar!). Afgelopen maand heb ik echter een weekje vrij gehad en de stoute schoenen aangetrokken. De laatste grote stukken plaatwerk die nog moesten worden vervangen zaten aan de voorkant van de Mini. Er moest nog een complete neus op worden gezet, inclusief A-panelen, spatborden en het frontpaneel. Nu wil het feit dat ik al eens eerder op een vrije dag vluchtig het front en een spatbord aan de Cooper had vastgelast, maar ik kwam er al snel achter dat dit toch niet op een ideale manier was gemonteerd. Ik had dan ook al besloten om deze delen opnieuw te lassen (!) (Edit: dit was mede de oorzaak van de lange tussenpauze naast een verhuizing en de restauratie van een andere Mini in de tussentijd). Hieronder ga ik proberen toe te lichten hoe ik deze onderdelen uiteindelijk op een mooie manier aan de carrosserie heb weten vast te lassen.
We beginnen eerst maar eens met de A-panelen. Zoals je wellicht weet, heeft een Mini van 1967 de deurscharnieren aan de buitenkant en dat maakt het toch weer een tikkeltje moeilijker dan wanneer je deze operatie uitvoert bij een nieuwere Mini. Zo’n oude Mini heeft namelijk eigenlijk twee A-panelen aan elke kant: het buitenste en het binnenste A-paneel. In de schets hieronder zie je een dwarsdoorsnede (horizontaal gezien ter hoogte van de deur contact schakelaar) van hoe de verschillende plaatdelen aan de pasagierszijde (rechts wanneer je in de auto zit) vanaf de fabriek aan elkaar zijn gezet.
Wat opvalt aan deze schets is dat de A-post (de rechthoekige balk die wordt gevormd aan de linkerzijde van het plaatje) oorspronkelijk opgebouwd behoort te zijn uit drie plaatdelen. Je ziet dat het buitenste A-paneel één geheel vormt met de plaat waarop je normaal de deurcontact schakelaar monteert. In feite is de hele zijkant van de Mini en het buitenste A-paneel één enkel plaat (!) (Edit: dit is bij Mini's met scharnieren aan de binnenkant anders). Nu is het probleem dat nieuwe plaatdelen uit één stuk niet meer te krijgen zijn. Het is ook overdreven om de hele zijkant van de Mini te vervangen om alleen een gat in het A-paneel te repareren. In de volgende schets, zie je het resultaat dat je krijgt als je beide A-panelen en het spatbord wegslijpt.
Nu wil het feit dat vaak het deel van het binnenspatbord dat in de A-post zit, achter het buiteste A-paneel vaak erg roestig is. In het geval van de Cooper was het zelfs zo erg dat het hele binnenspatbord moest worden vervangen. Het probleem is nu dat binnenspatborden voor Mk I/II Mini’s en andere Mini’s met de deurscharnieren aan de buitenkant niet meer leverbaar zijn. Je kunt wel nog een binnenspatbord voor een latere Mini krijgen dat deels is aangepast, maar dat heeft toch wel een andere vorm zoals je in de schets hieronder kunt zien (getekend als doorsnede op dezelfde plaats).
Je ziet duidelijk dat de lip aan de zijde van de A-post heel anders is. De enige optie is om een binnenspatbord van een nieuwere Mini om te bouwen naar dat voor een Mk I/II Mini. Ik heb dat als volgt gedaan. In het volgende plaatje zie je hoe ik het binnenspatbord tegen de Mini heb gelast en hoe de lip is weggeslepen. Die moet er toch vanaf, want hij steekt gewoonlijk te ver uit om het buitenste A-paneel goed gemonteerd te krijgen.
Na alles te hebben voorbereid wordt het tijd om nieuwe A-panelen te monteren. Er zijn daarbij toch een paar dingen waarop je moet letten. Het eerste is dat je het buitenste A-paneel niet zo heel makkelijk terug kunt lassen op de rand van de deurpost. In de volgende schets zie je het resultaat van de montage van het binnenste A-paneel.
Nu kunt je dat binnenste A-paneel niet zomaar erop lassen. Je moet er wel rekening mee houden dat de gaten voor de deurscharnieren redelijk goed op z’n plaats zitten. Zet dus altijd eerst de deur gemonteerd aan beide A panelen in het geheel aan de Mini en controleer of de deurrand ook netjes aansluit aan de rand van het buitenste A-paneel. Het moet natuurlijk ook goed passen en mooi ogen als je straks klaar bent met de klus!
Een nieuw buitenste A-paneel heeft eenzelfde vorm als dat stuk in de schets wat in het laatste plaatje nog ontbreekt. En het probleem met de montage hiervan is dat je twee plaatdelen netjes aan elkaar moet lassen in een hoek van 90 graden. Aangezien dit niet echt eenvoudig is en omdat de deur post vaak ook niet in al te goede staat meer is aan de rand waar het A-paneel moet komen, monteer ik eerst een zelfgemaakte verstevigingsplaat. Ik laat die over een zo groot mogelijke lengte doorlopen van onder tot boven (totale hoogte is ongeveer 30 tot 35 cm). Het resultaat van die actie zie je in de volgende schets.
Merk op dat de verstevigingplaat eenvoudig aan beide kanten kan worden vastgelast door middel van de ‘gaatjes-in-de-plaat-maken-en-vullen-met-lasmateriaal’ techniek. Nu kan dan ook het buitenste A-paneel worden vastgelast. Het resultaat zie je in de laatste schets: nieuwe A-panelen en een heel stevige A post!
Nadat ik al eerder de binnenspartborden en de binnenste A-posten had vervangen, heb ik nu bovenstaande procedure voor de Cooper toegepast. Een foto van het resultaat.
Je ziet op de foto dat er ook al weer een spatbord zit gemonteerd. Om dat er fatsoenlijk op te krijgen, en daarmee bedoel ik dat de naden aan de bovenkant onder het raam en onder de koplamp netjes gelijkmatig zijn, ben ik als volgt te werk gegaan. Als eerste plaats ik het spatbord zodanig dat er een nette aansluiting met het paneel onder het raam ontstaat. Daartoe las ik eerst op één plek het spatbord vast aangegeven door de bovenste pijl in de foto. Dan las ik het spatbord vast op de plek van de onderste pijl. Nu zit het spatbord verder misschien niet echt geweldig, maar ik heb een mooie naad en de rest komt later allemaal wel goed. In het geval van de Cooper moest ik ook nog het front paneel monteren. Op het moment dat ik beide spatborden zover had gemonteerd zoals zojuist beschreven, werd het tijd om dat te monteren. Ik had al het subframe gemonteerd als hulp aan de voorkant zodat de gaten van de trekbouten in lijn komen.
Nu is het héél belangrijk dat de Mini niet steunt op het subframe, maar alleen op de bodem steunt. Op de foto zie je nog net een van de banden waarop de carrosserie rustte in het geval van de Cooper. Dit is ook het punt waar het eerder was fout gegaan: ik had bokken gezet onder de voorste balk van het subframe, maar dat zorgde ervoor dat het aan de voorkant te ver naar boven werd gedrukt waardoor het uiteindelijk allemaal niet goed uitkwam: Ik had ruim een centimeter speling waar het spatbord op de binnen spatbord komt in die bocht vooraan!. Dus wat ik heb geleerd is dat je het subframe vrij moet laten ‘hangen’ op het moment dat je het front aan de rest van de carrosserie wilt lassen. Om nu de spatborden goed er in te lassen, moeten de randen van de spatborden en de motorkap natuurlijk ook netjes parallel lopen (en zonder een enorme afstand). Dus als het front er provisorisch opstaat, eerst even de motorkap moteren, de boel controleren en dan pas beginnen met het zetten van de lasklemmen. Op dit moment is het alleen belangrijk om de opening bij de motorkap goed te krijgen. Las hier het spatbord vast aan het binnenspatbord en ook het frontpaneel aan de beide binnenspatborden. De naden onder de koplampen en de verdere montage aan het A-paneel zijn dan de volgende klussen. Ikzelf vindt het handig om nu eerst de montage aan het A-paneel af te ronden omdat ik daarna de carrosserie veilig op z’n kant kan leggen. En dat is weer handig om het spatbord aan de voorkant aan het front te lassen omdat je er dan fatsoenlijk bij kan. Dit laatste is overigens soms niet zo gemakkelijk en vergt wat duw-, trek- en soms hamerwerk. Het is niet eenvoudig om een nette naad onder de koplamp te krijgen waarbij de afstand tussen de twee platen niet te veel variëert. Maar goed, met een beetje kracht en goed gebruik van lasklemmen lukt dat ook best wel. De resultaten van mijn inspanningen voor de Cooper zijn te zien op bijgaande foto.
Hoe nu verder? Wel, ik heb besloten een aantal dingen die ik eerder heb gelast opnieuw te doen!!! Op verschillende plekken heb ik platen aan elkaar gelast met een overlap, terwijl ik ondertussen goede ervaring heb met het tegenelkaar lassen van platen (met de kopse kant). Dus ik ben van plan hier en daar dingen te verbeteren als ik weer eens vakantie heb (Edit: dit is uiteindelijk dan ook gedaan voor het onderste stuk van de achterplaat, de bodemplaten en de buitendorpels aan de achterzijkanten).
RE: 1967 Austin Cooper Mk2
Ingediend door Dennis op zo, 07-12-2008 17:24
Zeer informatief, vooral omdat ik binnenkort ook de complete neus en een a-paneel van een Mk2 moet gaan vervangen
. Verder petje af voor het project, ik had hem allang bij het oud-ijzer gezet 
Dennis
RE: 1967 Austin Cooper Mk2
Ingediend door clubbie op ma, 08-12-2008 19:25
blijft er maar 1 vraag over.... is dit nou restaureren of een nieuwe body bouwen met een oud dak en een oud nummer erin?
wel knap en mooi allemaal
RE: 1967 Austin Cooper Mk2
Ingediend door Wats op di, 09-12-2008 20:26
Dit is gewoon een echte Restauratie met een dikke vette R
Heel erg netjes.
Alleen jammer dat de foto's zo onscherp zijn
RE: 1967 Austin Cooper Mk2
Ingediend door Sjoerd op wo, 10-12-2008 16:00
Dikke pluim voor al het werk!!
En wat moeten die ontwerpers nu gedacht hebben bij dat plaatwerk in/bij/op het A-paneel?
"het hoeft toch maar een jaar of 10 mee.."
Dat moet haast wel, wat een dubbele stukken en overlap/tussenruimtes en potentiële roeststukken!
In iedergeval: ben benieuwd wat het eindresultaat is!
RE: 1967 Austin Cooper Mk2
Ingediend door Mini4Ever op do, 18-12-2008 22:36
Goed nieuws vandaag. De Cooper is gespoten
Maar eerst even nog een verhaal over de motor. Die staat namelijk al een paar jaartjes te wachten om herenigd te worden met de body. De wat oudere Foto's zijn een beetje wazig, maar het idee is duidelijk. De bedoeling is om het binnenkort met subframe en al van onder af te monteren. Dan zal hij vrij snel ook weer op de wielen staan.
Dit is niet de originele motor. Die houdt ik fijn als reserve. De Cooper gaat onder meer gebruikt worden voor historische rally's (niet te wild overigens, meer de toeristische kaartleesproef ritten). Daarvoor wil ik de Cooper FIVA laten keuren en dat betekent dat de auto feitelijk origineel moet zijn, maar je mag onderdelen gebruiken die tot 7 jaar na het bouwjaar beschikbaar waren. Daar ga ik dus ook wat mee doen. Maar ik ga meer onderdelen gebruiken zoals die ook op nog oudere Mini's zaten met de works Mini's als voorbeeld. Motor ziet er van buiten uit als een standaard 998cc Cooper motor, maar er zit toch ietsje meer in. Dat zul je echter alleen merken als ik je voorbij rijdt
Gezien het doel van lichte rally's komen er nog diverse extra dingen op zoals een rol kooi, carter beschermer, en zo. Maar alles gaat een beetje volgens oude recepten zijn. Het idee is om de enige Cooper variant te maken waarvan BMC nooit een works versie heeft gehad (nl. de 998cc Cooper), maar zonder traditioneel works dashbord
RE: 1967 Austin Cooper Mk2
Ingediend door Mini4Ever op do, 18-12-2008 23:02
Alhoewel de body vrij extreem slecht was, heb ik toch besloten om de originele body van de auto te restaureren. Ik zag het meer als een uitdaging. Er is uiteindelijk toch zo'n 70% van het plaatwerk vervangen en dus is er nog maar 30% origineel van 1967
RE: 1967 Austin Cooper Mk2
Ingediend door ollie op vr, 19-12-2008 16:57
Superrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr!!!!
RE: 1967 Austin Cooper Mk2
Ingediend door Reneend op vr, 19-12-2008 17:02
Waanzinnig project! Helemaal mijn smaak!
RE: 1967 Austin Cooper Mk2
Ingediend door jaapio1984 op vr, 19-12-2008 22:01
dat blokje ziet er echt heel strak uit hoor
(kwijl)
?
heb je nieuwe pics ook
Jaapio
RE: 1967 Austin Cooper Mk2
Ingediend door Mini4Ever op di, 30-12-2008 16:36
Effe nieuwe pics gemaakt van de motor en de oude vervangen, zie hierboven
En bij deze ook een paar plaatjes van de spuit-werken.
Er moest natuurlijk eerst flink wat geschuurd worden en hier en daar wat bijwerken met plamuur want er zaten toch wel behoorlijk wat oneffenheden in:
In de primer:
Binnenkant in de kleur (ook onderkant met eerst een dun laagje steenslag):
En de buitenkant niet vergeten natuurlijk:
En zo staat hij er nu bij, met de eerste onderdeeltjes alweer gemonteerd:
De bedoeling is om hem bij de garage waar hij nu nog staat zo ver op te bouwen dat de rolkooi erin zit en dat hij op de wielen staat en makkelijk te verplaatsen is. Daarvoor wacht ik nu nog op enkele onderdelen, maar hopelijk komt hij voor eind
Januari weer thuis (na 14 maanden).
RE: 1967 Austin Cooper Mk2
Ingediend door Leonie-k87 op di, 30-12-2008 18:26
Mooie kleur! Ben benieuwd hoe hij eruit ziet als hij op z'n wielen staat.
RE: 1967 Austin Cooper Mk2
Ingediend door Mini4Ever op wo, 31-12-2008 16:03
Is de originele kleurcombinatie van deze Cooper: Island Blue met Snowberry White.
RE: 1967 Austin Cooper Mk2
Ingediend door g6reke op wo, 31-12-2008 20:10
Respect voor het vele werk,als je achteraf het resultaat ziet heb je er zeker voldoening van
RE: 1967 Austin Cooper Mk2
Ingediend door Leonie-k87 op vr, 02-01-2009 16:20
Had de kleur nog nooit eerder gezien, leuk dat je hem origineel houdt!
RE: 1967 Austin Cooper Mk2
Ingediend door FrostiE_999 op vr, 02-01-2009 16:27
echt respect! ik neem aan dat je hij verder qua looks orgineel blijft?
RE: 1967 Austin Cooper Mk2
Ingediend door Mini4Ever op zo, 18-01-2009 19:50
Hij blijft inderdaad zo goed als origineel qua looks. Er komen wat period accessories op zoals mistlampen en een achteruitrijlamp van het type als op de works Mini's (Lucas 576'ers). Van binnen een Safety Devices rolkooi in de originele kleur van het interieur (zwart) wat er ook volledig terug in komt. Wat extra schakelaartjes (ietwat verborgen) en een originele Smith toerenteller tot 8000. Onder de motorkap zal het er grotendeels origineel uitzien, alleen een extra zekeringskast en een paar relays in de speciaal voor mij gemaakte kabelboom waar enige extra's op zitten (oa dual benzine pomp en verwarmde achterruit van het opplaktype). Er zit al een carterberschermer op en er komen 4.5" Cooper S wielen (de factory option) zonder spatbordverbreders op met 7.5" Cooper S schijfremmen (zonder servo). Dit alles past bij het thema dat ik in gedachte heb en voldoet aan de FIVA eissen voor een 'original' of 'period modified' classificatie. Verder overweeg ik om de nummerplaat voor met een sticker te doen op de motorkap, maar daar ben ik nog niet helemaal uit - het mag namelijk niet
Gisteren ook weer een paar onderdeeltjes kunnen monteren en hopelijk wordt volgend weekend de motor/bak met de carrosserie herenigd. Dan zal ik weer foto's posten
RE: 1967 Austin Cooper Mk2
Ingediend door clubbie op ma, 19-01-2009 22:15
magneetstickernummerplaat?
optie?
als je deze kwijt raakt is het niet super erg..toch ook illegaal
RE: 1967 Austin Cooper Mk2
Ingediend door vlassie op ma, 19-01-2009 22:33
Normaal nummerbord en deze op je kap gevouwen (ooit hier op t forum een vierkante plaat voorop gezien).
RE: 1967 Austin Cooper Mk2
Ingediend door Mini4Ever op za, 24-01-2009 21:39
Vandaag weer wat verder geklust: engine meets body. Wel een beetje ingepakt tegen het stof omdat hij nog niet helemaal dicht is, maar het zit er wel in
Het is een echte Mk II hoor met NOS achterlichten
Van binnen ook al wat gemonteerd met als aller moeilijkste: de hemel. Nog enkele kreukels maar de fohn moet er nog eens op. Toch een van de beste resultaten ten opzichte van eerdere Mini's die ik gedaan heb.
RE: 1967 Austin Cooper Mk2
Ingediend door Mini4Ever op wo, 28-01-2009 22:07
Vandaag de voor- en achterruit kunnen monteren.
NOS achterruitverwarming
RE: 1967 Austin Cooper Mk2
Ingediend door Red Flame op wo, 28-01-2009 22:42
wat een genot om dit topicje door te lezen en plaatjes te kijken!!!
geweldig mooi dit.
wel een gedachtespinsel, ikzelf zet de ruiten altijd als laatste in de bouw, jij zet ze nu heel vroeg in het afmonteren, bewust? onbewust? just wondering...
RE: 1967 Austin Cooper Mk2
Ingediend door Mini4Ever op wo, 28-01-2009 22:54
Bewust: erg stoffig daaro en hij moet nog een keer op de trailer worden vervoerd voor de uiteindelijke afbouw bij mij thuis. Punt is dat ik aldaar nog de rolkooi wil inbouwen ivm beschikbaarheid van een bepaald stuk gereedschap. Om de kooi in te bouwen moet een heel deel van het interieur erin zitten en daarvoor moeten de ruiten er dan ook in zitten omdat die deels bepaalde interieur delen vastklemmen ...
RE: 1967 Austin Cooper Mk2
Ingediend door Beumert op do, 29-01-2009 00:23
Dit stukje kan ik even niet volgen. Het is toch handiger zonder interieur en ruiten? Dan kan je overal nog bij.
Verder ziet het er echt top uit, die achterruitverwarming is ook erg mooi. Goed om te zien dat je het zo netjes aanpakt!
RE: 1967 Austin Cooper Mk2
Ingediend door BCheM op do, 29-01-2009 01:40
[size=85:1z9b26il][Quote verwijderd, onnodig als men reageert op het voorgaande bericht - Evity][/size:1z9b26il]
Denk dat hij onder andere het hemeltje bedoelt.
Die achteruitverwarming is zeker een mooi detail
RE: 1967 Austin Cooper Mk2
Ingediend door Mini4Ever op do, 29-01-2009 09:47
Inderdaad. Voor de achterste kooi onder meer: hemel, C-posten, zijpanelen achter, hoedenplank, achterbank rugleuning. Voor het voorste gedeelte van de kooi onder meer: bekleding A-posten en top rail (standaard Mini's van die tijd hebben dat niet), onderste dashbord rand met schakelaar paneel, door check straps.
Overigens doe ik dit vaker al vrij snel monteren omdat je dan vlug het gevoel krijgt dat het weer een auto begint te worden en er komt ook minder stof in de auto terecht. Verder zijn in dit geval enige delen van de wielophanging nog niet af - die moeten nog naar de poederlakker - terwijl ik verder bijna alle onderdelen klaar heb liggen om erop te bouwen
RE: 1967 Austin Cooper Mk2
Ingediend door Mini4Ever op zo, 01-02-2009 21:32
Weer wat gedaan dit weekend. Rolkooi achter zit er in en dat zonder beschadigingen te maken. Hij paste perfect deze keer en ik had dat ene speciale stuk gereedschap helemaal niet meer nodig. Destijds bij het passen heb ik er enorm aan moeten wringen om hem netjes in het midden en zo te krijgen...
RE: 1967 Austin Cooper Mk2
Ingediend door clubbie op ma, 02-02-2009 17:56
waarschijnlijk heb je toen der tijd genoeg gewrikt...
RE: 1967 Austin Cooper Mk2
Ingediend door Mini4Ever op za, 07-02-2009 21:26
Vandaag de deurramen erin gezet en zoals ik verwachtte ging dat niet helemaal van een leien dakje. De originele omlijstingen wilden niet samenwerken met de nieuwe clips
Met als gevolg dat ik ook nog een kleine lakbeschadiging heb veroorzaakt 
RE: 1967 Austin Cooper Mk2
Ingediend door Mini4Ever op za, 07-03-2009 22:27
Het ligt al weer een paar weekjes stil. Maar vandaag toch weer wat gedaan. Enige spullen voor de achterwielophanging afgehaald van de poederlakker. Links zit het al voor een deel in elkaar. Maar er was niet voldoende tijd om het af te maken vandaag. Hopelijk gaat dat volgende week wel lukken en staat ie dan achter al op de wielen.
RE: 1967 Austin Cooper Mk2
Ingediend door Mini4Ever op za, 14-03-2009 22:44
Weer een beetje verder geklust. Nog niet alles terug van de poederlakker, maar wel al voldoende om alle draagarmen af te kunnen monteren, zowel voor als achter.
En natuurlijk kon ik het niet laten om ook wat leuks te monteren
RE: 1967 Austin Cooper Mk2
Ingediend door ollie op za, 14-03-2009 23:02
Ollie
RE: 1967 Austin Cooper Mk2
Ingediend door Mausje75 op zo, 15-03-2009 14:27
Het ziet er echt goed uit!
Wanneer verwacht je `m op straat te hebben? ( APK en alles erop en eraan?)
RE: 1967 Austin Cooper Mk2
Ingediend door Mini4Ever op di, 17-03-2009 21:31
Oorspronkelijk ongeveer 3 jaar geleden
RE: 1967 Austin Cooper Mk2
Ingediend door Mini4Ever op za, 21-03-2009 21:58
Vandaag een kleine mijlpaal bereikt: de Cooper staat nu achter op z'n wielen
Originele Cooper S 4.5" non-reverse factory option velgen:
RE: 1967 Austin Cooper Mk2
Ingediend door Matzel op zo, 22-03-2009 02:08
Wat een pracht project!! Echt petje af!
RE: 1967 Austin Cooper Mk2
Ingediend door jaapio1984 op zo, 22-03-2009 14:17
errug netjes Bart..
1 vraagje: zit je handremkabel wel goed.. die moet toch over de maantjes op draagarm lopen.. bij jou zie ik hem los hangen ...
Jaapio
RE: 1967 Austin Cooper Mk2
Ingediend door clubbie op zo, 22-03-2009 16:58
zo netjes kwam hij niet uit de fabriek..
RE: 1967 Austin Cooper Mk2
Ingediend door Mini4Ever op zo, 22-03-2009 23:32
Goed gezien Jaappio! Hij zit nog niet helemaal goed (maantje is wel net zichtbaar). Dat komt wel in orde als het handremmechanisme in de auto gemonteerd wordt. Ik moet ook nog de remleidingen monteren...
RE: 1967 Austin Cooper Mk2
Ingediend door miniauto op ma, 23-03-2009 10:33
Oja, en ook nog